De spiegel die Leven heet.

De cyclus van een mensenleven is een spiegeling.

Je begint zonder woorden, zonder controle over je ledematen, zonder kracht om te staan, zonder controle over je stoelgang en zonder mogelijkheden om te kauwen. Alleen door de beste verstaander, is het duidelijk wat je wilt communiceren als je zonder woorden, aangeeft wat je behoefte is. Honger, dorst, aandacht, liefde, slapen, spelen…..


De moeite die het soms kost om een zelfstandig en goed-in-je-vel-zittende volwassene te worden, is vergelijkbaar met de moeite die het soms kost om afscheid te nemen van je zelfstandigheid en de mogelijkheden van je lijf en geest.
Zo verdrietig soms.

Vandaag verhuist een (schoon)moeder naar een gesloten afdeling. Of een (schoon)vader. Of een man of vrouw zonder kinderen. Alles maar over je heen moeten laten komen…..Anderen die voor jou besluiten….steeds mee uit handen geven…steeds minder contrôle……

Dat kan veel frustratie en agressie oproepen. Er wordt veel onmacht, machteloosheid gevoelt. Veel onbegrip ervaren en het doet veel verdriet.
En áls dat gevoeld wordt, moet dat er uit.
Of niet? Inslikken? Sussen? Accepteren? Berusten?

Ondanks dat er veel is en kan, ondanks vele zorgzame hulpverleners…..vraag ik me af of het goed is zo. Wat moet een mens toch veel leren. En ont-leren! Permanente Educatie is niks nieuws hoor, het is mens-eigen.